 |
 |
با دلی مشتاق
و اراده ای چون آتش
به جنگ بر خاستم
تا قلعه ی آرزو را بگشایم
و با خویش گفتم : که بیگمان
آرامش از آن من خواهد بود
اما در این نبرد ملالت بار
زندگی تلخ شد
و روح خسته
و غرور آزرده
فریاد به آسمان بر آوردم
که آخر ای خدا
مرا آرامش بخش وگرنه هلاک خواهم شد
اما از ستارگان گنگ و نا شنوا
برق هیچ پاسخ ندرخشید
سر انجام شکسته و نومید
سر فرو آوردم
خود را فراموش کردم و گفتم
بگذار هر چه مشیت اوست جاری شود
و همان دم بر چشمه ی آرامش فرود آمدم
" هنری ون دایک "
درخت سیب را می آورند
با دستبند
به جرم این که چرا
سیب هایش را چون سنگ، پرتاب کرده است!
درخت پرتقال را می آورند
به جرم این که چرا
میوه های امسالش خونین است
در خت زیتون را می آورند
به جرم این که چرا
یک در میان گلوله به دنیا آورده است!
دادگاه، رسمی ست
متّهم موجی ست که به او ایست دادند
و نایستاد
متّهم کبوتری ست
که از قبة الصخره نرفت
متّهم، گنجشکی ست
که زبان عبری نمی داند!
دادگاه، رسمی ست
متّهم، درخت "سدرة المنتها" ست!
و جاده ای که به معراج می رود
متّهم، تمام سنگ قبرهایند
که "بسم الله" دارند
و تمام مادران
که در شکم هاشان،
فرزندانی دارند
سنگ در مشت!
باتشکر از علیرضا قزوه
حرف های ما هنوز ناتمام
تا نگاه میکنی وقت رفتن است
باز همان حکایت همیشگی!
پیش از آنکه باخبر شوی
لحظه عزیمت تو ناگزیر میشود
آی...
ای دریغ و حسرت همیشگی!
ناگهان چقدر زود دیر میشود
 |
 |
